دیروز را ورق می زنم و خاطرات گذشته را مرور می کنم .

در روزهای بی تو بودن صدای خش خش برگها را از لابلای صفحات پاییزی می شنوم و التماس شاخه ها را که در حسرت دستهای سبز تو مانده اند .

کم کم به این باور می رسم که سرنوشت ، نثر ساده ایست از حسرت واشک که حرفی برای گفتن ندارد .